Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 156.jpeg

 — Kochany wieszczu, nie rozumiem nic.
 Emil Marya zmieszał się, ale cofać się nie mógł.
 — Miałżebyś zupełnie o niczém nie wiedziéć? —
 — Tak dalece, że nie mam pojęcia nawet, co to być może.
 Poczuł dopiéro Emil Marya, że na niego spadł ciężar daleko większy, niż przewidywał. Pocieszać i radzić, ostrzedz był gotów, ale być zwiastunem złego...
 — Mów-że, na Boga!
 — Nic nie wiész?
 — Nic a nic.
 — Nie wiész że wychodzącą od ciebie panią Lizę hrabia Filip, w bramie czatujący, pochwycił?
 Wiktor poskoczył ku niemu.
 — Co? — krzyknął — on śmiał!...
 Zacisnął pięści i stał się tak strasznym, że Emil Marya na krok cofnął się od niego.
 — Uspokuj się, wszyscy go potępiają — dodał. — On sam głosi, że mu p. Liza z pogardą dała odprawę. Jest ukarany, ale mściwy człek, przewidując że teraz rozgłoszony stosunek wasz musi się zakończyć małżeństwem, rozsiéwa krzywdzące wieści o twojém urodzeniu.
 Wiktor pobladł, pot wystąpił mu na czoło; zachwiał się i padł na krzesło. Poeta ścisnął go za rękę.
 — Co on mówi? — spytał Wiktor głosem słabym.
 Po chwili krótkiéj namysłu, poeta powtórzył co słyszał od Ahaswery, dodając wyraz współczu-