Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom I 021.jpeg

ty są-to śmierci zwiastuny. Starym ludziom strzedz się trzeba drzémania we dnie, młodym tęsknot i smutków.
 Mały, ruchawy człeczek, oparty o drugą stronę balkonu, podniósł się, usłyszawszy głosy, odwrócił, rękami wtył odwróconemi sparł na poręczy i ciekawie nadstawiał ucha. Oko jego badało siwowłosego towarzysza. Spokój z jakim mówił drażnił go i burzył.
 Młodzieniec przy siostrze stojący rozpoczęcie rozmowy powitał jak wybawienie. Twarz mu się rozjaśniła; zdawał się mówić:
 — A! przecież!
 — W Rzymie przynajmniéj tęsknoty nikomu za grzéch poczytać się nie godzi — odezwa ła się kobiéta. — Dla mnie tu najmniéj jest zrozumiałym karnawał, szał, wesele, pusty śmiéch na tym grobowcu, który uszanować trzeba.
 — Ale ten grobowiec stał się kolébką — rzekł siwy spokojnie.
 — A! — przerwał mały z uśmiéchem — kolébka z kawałków trumny, rzecz wcale niewesoła!
 — Trzeba się z tém jednak pogodzić — odpowiedział towarzysz na balkonie stojący — bo wszystko na świecie co jest życiem, wyrasta ze śmierci.
 Kobiéta westchnęła cicho; wszyscy zamilkli znowu.
 — Ja ledwie się śmiem odezwać — zadźwięczał młody, wesoły głos stojącego we drzwiach, na