Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom I 086.jpeg

stego, jaskrawy, przesadnością zepsuty, przybrany dziwacznie; ale natychmiast po nim następowała powódź bredni, w których język brany był na tortury, aby, stając się niezrozumiałym, wydawał genialnym.
 — Tego człowieka ja gdzieś widziałem — szepnął poeta hrabiemu.
 — Pewnie na ulicy, jak my wszyscy — rzekł hrabia.
 — Być może. Ale tu w salonie wydaje mi się jakby był przebrany. Niech hrabia przy sposobności raczy nas poznajomić z sobą.
 Przejść miano do mniejszego salonu, na małą collazione i herbatę, nadarzyła się więc rychło żądana sposobność. Hrabia zapoznał z sobą dwóch panów.
 Bardzo chłodno przyjął poetę Wiktor; na chwilę jednak pozostali z sobą.
 — Ja pana gdzieś widywałem — rzekł niespokojnie Emil Maria.
 — Bardzo prawdopodobnie — odezwał się Wiktor. — Włóczę się wiele, a oddawna jestem w Rzymie i wszędzie mnie pełno.
 — Artysta?
 — Quod Deus avertat!
 — Więc cóż?
 — Nic, człowiek zwichnięty, jak my wszyscy potrosze — rzekł Wiktor.
 — Wszyscy, wszyscy zwichnięci?!