Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.1,2 066.jpeg

że wasza ekscelencja nie masz mi nic do wyrzucenia.
 — A! wszystko było prześlicznie! udało się wybornie — jestem panu bardzo a bardzo wdzięczna — z przymusem niejakim odezwała się gospodyni — dokazałeś pan cudu.
 — Król zdaje mi się był kontent a nawet zdziwiony trochę.
 Gospodyni uśmiechnęła się zimno.
 — Król? tak! tak! ale uważałeś pan jak prędko nam zniknął?
 — Wszakże W. ekscelencja samiście go o to prosili?
 — Nie sądziłam aby mnie tak łatwo wysłuchał!
 — Interesa Stanu, a przytem potrzeba spoczynku! W całej podróży mowami, oracjami, deklamacjami nie dają mu pokoju! Spodziewam się jednak, dodał Francuz z uśmiechem wyższości, że N. Pan potrafił odróżnić moją kantatę, od tych pospolitych paplanin.
 — O! nie wątpię!...
 — Była zdaje mi się w najświeższym smaku, i śmiem sobie pochlebiać...
 — Istotnie, N. Pan... przypominam sobie, unosił się nad nią.
 — Podziwiał też urządzenie galerji, gabinetu, numizmatyki i biblioteki, mam więc nadzieję, że Wasza ekscelencja, której teraz nie będę już potrzebny, gdy hrabia — (Labe dawał ten tytuł bez braku wszystkim jeżdżącym karetą) — gdy hrabia już na świat wychodzi...
 — Mówić będę, i wierz mi że wszelkich dołożę starań.
 — Pochlebiam sobie, że taki człowiek jak ja, dodał Francuz, w kraju takim jak Polska... przydać by się mógł N. Panu.