Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 073.jpeg

 — A jeźliby Aaron chybił? — spytał drobnostkowy i regularny Frejer.
 — Natenczas weźmiemy gdzieindziej, a waćpan mi dzieciństwem tem głowy nie kłopocz — ile to wynosi?
 — Ogółem może przejść trzy tysiące dukatów, nie licząc tych, co się jeszcze nie upominają.
 — Tak wiele?
 — JW. panie, to jeszcze nie wszystko.
 Podczaszyc pochodził żywo.
 — Dość tego — rzekł — nie pora to rachunków, innym czasem, innym czasem...
 Frejer skłonił się, ale uparcie pozostał i księgę nawet począł rozkładać.
 — Czegóż chcesz jeszcze? — niecierpliwie spytał Ordyński.
 — Co mam zrobić, jeźliby gwałtownie się naprzykrzali?
 — Mówiłem ci, do jutra! Lub... co chcesz... rób, radź, płać, wypędzej, a mnie się nie pytaj co począć, co innego mam na głowie.
 — Kiedy JW. pan przyjść każe?
 — Gdy cię zawołam, panie Frejer.
 Niemiec potarł czoło frasobliwie.
 — Bądź pan zdrów.
 — Ale mi grożą sądem i zajęciem...
 — Śmieliby? ta hałastra?
 — Nie wiem czego się tak zlękli, jest to okropne zuchwalstwo — ale potrzeba radzić, potrzeba radzić.
 — Posłać więc po Aarona, do jutra...
 Jeszcze by był może stał dłużej we drzwiach Niemiec, który nie łatwo z placu schodził, ale jenerał i pan