Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 118.jpeg

dzieży chce poskromić i dać przykład. Pod bokiem sejmu — a to poseł!
 — Nie znaliście podczaszyca? — spytał Sieniński.
 — I owszem! chłopiec się był utresował u nas, niczego! Słyszę, kobiety za nim szalały, ale pod koniec źle o nim mówiono, szulerował, brzydka rzecz...
 Pan Jan aż zbladł, tabakierka zatrzęsła mu się w ręku. Orlandini popatrzał mu w oczy.
 — A co waści? — spytał.
 — To tak, drżączka.
 — Szkoda by rozsypać tabaki... dajcie no mi jej trochę do mojej tabakierki, wcale dobra!
 — Chętnie, chętnie, ale byka za indyka, gdybyście też mi zrobili jednę łaskę, która was nic kosztować nie będzie?
 — O ho! a co to waści potrzeba — dumnie zagadł Orlandini — widzę, że nie bez interesu przyszła ta rapa do mnie.
 — To bagatel.
 — Chcesz mnie widzę przekupić! no! no! gadaj.
 — Będziecie dziś pewnie widzieli jenerała Bauchera, gdybyście oddali mu ten bilecik.
 Orlandini pocmokał, popatrzał.....
 — Jaki waszeć mądry! — rzekł — za rapę! A ba! oddają się to bileciki, ale nie za niuch tabaki. Ja muszę żyć, i dobrze zjeść i dobrze się napić, mnie życie kosztuje, a kto się mną posługuje, niechże karmi!
 — Cóż by to kosztowało? — spytał się pan Jan biorąc się do sakwy.
 — Co? to jak od kogo, — rzekł żebrak. — A od kogo list? mów waść!
 — Od jednego z przyjaciół jenerała.