Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 271.jpeg

 — No, no, będę się wstrzymywał, gadaj mi otwarcie, to widzę Herod baba, trzeba na to lekarstwa.
 — Ale ja ją kocham!
 — No! no! przez punkt honoru! — odparł stary trzęsąc głową — jesteś widzę jak ten szlachcic ze wsi, co gdy w garkuchni za obiad zapłaci, musi go zjeść do pylinki, choćby mu bokiem wyłaził.
 Ordyński się uśmiechnął.
 — Masz jej dosyć, jestem pewny — kończył jenerał — djabeł ci ją nadał, gotowa nam do licha zamknąć dom wesoły i jeszcze cię na prawdę z sobą ożenić, tego ja sobie nie życzę.
 — Słuchaj jenerale, ale ty jutro roztrąbisz po całem mieście co ci powiem?
 — Michasiu! chyba się upiję — odpowiedział dobrodusznie Baucher — po trzeźwemu nie zdradzę.
 — Ależ jenerale, ty się dziś jeszcze upijesz!
 — Wszystko to być może, ale jak ci dam trzeźwe i pijane słowo honoru, rachuj na mnie, te ci daję!
 — Cicho tylko.
 — Cóż więc?
 — To szatan z piekła rodem ta kobieta! — zawołał podczaszyc łamiąc ręce.
 — A com ja ci mówił, nie trzeba było kota w worku kupować.
 — Stało się!
 — To i odstać się może, czem ci u licha tak dojadła?
 — Wystaw sobie jędzę — złośnicę, zalotnicę nieposkromioną, chciwą jak żyd, podejrzliwą jak szatan, a wdzięczną i piękną jak posąg grecki kobietę.
 — Tu sęk! — rzekł Baucher.