Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/091

on swą panią tak dobrze, iż niemal z fałdów sukni mógł odgadnąć, w jakiem była usposobieniu.
 Nim skłoniwszy się w progu doszedł do stołu, przy którym siedziała pani, Macerata już wiedział, że Bona była podrażnioną i niespokojną.
 Trzymała w ręku rozłożony półarkusz papieru, którego zgięcia listu się kazały domyślać. Spojrzała nie rzucając go na Maceratę.
 Nic nie mówiąc ujął podaną mu rękę i chwilę potrzymał. W milczeniu popatrzył na język, i skłonił się.
 Wyszeptane słowo cichutko miało oznaczać, że wszystko znalazł w jak najlepszym porządku, Bona milczała. Czekał stojąc rozkazów. Rzuciła papier na stół.
 — Giovantonio — odezwała się — pilno mi czuwaj nad Dżemmą! Jestem o nią niespokojna.
 Macerata głowę pochylił.
 — Zdrowa jak rybka — rzekł pokazując zęby białe.
 — A czyni się chorą? — przerwała Bona.
 — Kaprysy rozpieszczonego dziecięcia — rzekł lekarz.
 — Którym do czasu dogadzać potrzeba — szybko dodała Bona.
 Macerata dał do zrozumienia miną, iż doskonale wiedział o co chodziło.