Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/093

 I nie dając mu się tłómaczyć, niecierpliwie ciągnęła dalej.
 — Wiesz, prosiłam was, abyście mi młodego króla zabawiali. Wiesz jak go wasze kościelne te kwestye zajmują, jak rad czyta i słucha o nich. Powinniście mu dostarczać ksiąg, starać się go rozrywać waszą rozumną rozmową...
 — Miłościwa pani — odparł Ojciec Franciszek Lismanin — nie jestem na dworze zbyt dobrze widzianym przez duchowieństwo polskie, sarkają na mnie, podejrzywają nawet o herezyą.
 — Co cię to ma obchodzić — zawołała Bona — nie powinieneś się ani lękać ich, ani zważać. Arcybiskup Gamrat obroni was zawsze.
 Lismanin głową pokręcił.
 — Szanuję Jego Eminencyę — rzekł — ale w tych sprawach, gdy o herezyę chodzi, obawiam się jej... Któż tu w Polsce inkwizycyę tak surową zaprowadził? kto dał spalić staruszkę Malcherowę, która nie wiedziała sama co plotła?
 Bona poruszyła ramionami.
 — Gamrat zrobi co mu każę — rzekła. — Młody król właśnie te wasze drażliwe kwestye śledzi i niemi się zajmuje... on przecież was nie zdradzi.
 — Tak — ale mury mają uszy — rzekł Lismanin.
 — Boisz się aby i ciebie nie spalono? — rozśmiała się Bona, ruszając ramionami. — Proszę