Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/131

przez szpary patrzy. Gdzieś tobie się z nim mierzyć!
 Petrek słuchał na wpół osłupiały.
 — Przecie się z nią nie ożeni! — dodał pomilczawszy.
 Ochmistrzyni się rozśmiała.
 Dudycz dodał spuszczając oczy.
 — To co? — albo się ludzie z wdowami nie żenią?
 Upór był nie do przełamania, Petrek począł dalej ciągnąć rzecz swoją.
 — No, tak, pracowałem życie całe, uciułałem grosza. Chodziłem w prostej opończy dziurawej długo, a teraz widzicie jak się stroję. Otóż na to pracowałem, żeby mieć wszystko jak drudzy. Bławaty, aksamity, łańcuchy, woźniki, kolebki i żonę taką, aby mi jej ludzie zazdrościli. Innej nie chcę jak ta, a tę muszę mieć, niechaj będzie co chce...
 I pięścią uderzył się w kolano.
 — Cóż z tobą mówić — odparła ochmistrzyni. — Ja ci nic nie pomogę, ona teraz na ciebie patrzeć nie zechce.
 — A potem? — zapytał Dudycz podnosząc oczy.
 Śmiała się Zamechska; patrząc na śmiesznie wystrojonego, brzydkiego, niezgrabnego człowieka, razem litość i śmiech ją porywał.
 — Mam ja ci to tłómaczyć — rzekła — cze-