Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/146

zafrasowanego petenta — nie rozumiem, mów jasno.
 Dudycz zniżył głos i począł nieśmiało.
 — Mówią, że młody król na tę samą pannę rzucił okiem i że królowa, aby go od przyszłej małżonki odstręczyć, patrzy na to przez szpary... hm!...
 Boner zrozumiał, ale się zmarszczył.
 — Mówisz o pięknej Dżemmie? — zapytał.
 Głową potwierdził Dudycz, a uśmiech politowania prześliznął się po ustach pana podskarbiego.
 — Żal mi cię, mój Dudycz — rzekł — ale na miłość, jak na śmierć, lekarstwa nie masz!
 Poruszył ramionami i zamilkł.
 — Czegóż tedy właściwie chcesz? — odezwał się po dość długiej przerwie, w czasie której Dudycz się jaśniej nie zebrał tłómaczyć. — Król nie ma mocy nad fraucymerem żony; jeżeli Bona sobie tego nie życzy, Włoszka owa także pewnie młodego króla będzie wolała, niż starego dworzanina... w czemże my ci pomódz możemy?
 Petrek podniósł oczy.
 — A jeśli staremu panu dokuczy to, że młoda królowa przybywszy, źle będzie przyjętą... bo młody król gdy się rozkocha... nie zechce do niej przystać? Juścibyście się Włoszki pozbyć radzi zawczasu, a ja ją gotów jestem wziąć.
 Boner słuchał, ale obojętnie i dumnie.