Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/161

 — A co! królowo moja — rzekła — przypatrzyłaś się tej śliczności?
 Dżemma nie taiła zachwycenia.
 — Prawda! — zawołała — cudnie ładne cacko; ale, gdybym nawet miała ochotę je zatrzymać, cóż powiem królowej, królowi? Zwrócą na nie oczy?
 Ochmistrzyni się zadumała.
 — Mnie się zdaje — rzekła — że byleś chciała i umiała, król pomyśli że to dar matki, a królowa że dar syna... Nie zmuszą cię do tłómaczenia...
 Czulej niż zwykle Włoszka zbliżyła się do Zamechskiej, wdzięcząc do niej jak dziecię pieszczone.
 — Ale wy powiecie mi, od kogo ten dar pochodzi? — szepnęła.
 — Siądźmy no — odparła ochmistrzyni — ja jestem ociężała, cały dzień na nogach i stać mi trudno. Mam z tobą mówić otwarcie?
 Dziewczę głową rzuciło żywo:
 — A! proszę cię.
 Pochyliła się ku niej Zamechska.
 — Miarkujesz, że taki podarek książęcy wielkiej miłości dowodzi. Czy ona tobie miła czy nie, czy za nią zapłacisz lub nie dasz nic... co ci ona szkodzi? Mieć w zapasie miłość mężczyzny, choćby dla przyszłej zemsty... zawsze rzecz dobra.
 Kochanek może nie podobać się wcale, ale zda się dlatego!
 Westchnęła ochmistrzyni.