Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/162

 — Tobie dziś o tem mówić, wiem że cię oburzy — dodała — ale jam stara, przeżyłam wiele. Wierz ty mi, królów miłość nie trwa długo...
 Dżemma się oburzyła.
 — Miłość nie równa miłości! — zawołała.
 — Tak, moja droga, ale i najgorętsze się kończą, a która z nich najżywiej się pali, tem prędzej w popiół obróci... Króla młodego ożenią.
 Włoszka potrząsała głową.
 — Przysiągł... nie opuści mnie.
 Zamechska zamilkła.
 — Powiedz mi tylko, kto przysłał ten podarek? — zapytała Włoszka.
 Stara się mocno zakłopotała.
 — Jeżeli sądząc z niego, będziesz go szukała wysoko — rzekła — to się omylisz srodze. Człowieczek mały, biedny, ale cię kocha okrutnie.
 — Mały! biedny! — powtórzyła Dżemma — i brwi się jej zmarszczyły, a usta dumnie wydęły.
 — Mały, biedny... i śmiał oczy podnieść na mnie! — zawołała zcicha wlepiając wzrok w posadzkę jakby w niej szukała słowa zagadki.
 Ochmistrzyni przestała mówić.
 — Któż taki? kto? — nalegała Dżemma — ja trafić nie mogę...
 — Bo nie wiem czyś nawet kiedy na tego biedaka spojrzała, a jednak zawróciłaś mu głowę. Cóżby to było, gdybyś chciała go sobie po-