Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/171

Zamechska — kiedy tem sobie serca nie pozyskasz?
 — Co w. miłości szkodzi, że się głupi człek durzy? — odparł pokornie Dudycz. — Byle przyjęła, byle się nim opasała, ja więcej nie chcę nic...
 — Toć ludzie zobaczą! — zawołała Zamechska.
 — Pomyślą, że ją tak król stroi — odparł Dudycz.
 — A król?
 — Król na to zważać nie będzie.
 Ochmistrzyni się wahała jeszcze, gdy Petrek w rękę ją pocałował, pudełko porzucił i poszedł.
 Iść z tym darem nie miała stara odwagi.
 Dumała i namyślała się długo.
 W południe gdy panny wszystkie były przy królowej, stara ochmistrzyni ostrożnie się wkradła do komnaty Dżemmy, pudełko położyła na stole i wyśliznęła się niepostrzeżona.
 Wkrótce potem piękna Włoszka wróciła do swego mieszkania. Siadła w oknie odpoczywać, była smutna i nierychło szukając roboty na stole, spostrzegła pudełko.
 — Król był i musiał je zostawić! — zawołała klaszcząc w dłonie.
 Z niecierpliwością otworzyła i krzyknęła z podziwu i radości. Takiego właśnie coś życzyła sobie — filigranowy ów pas to było jej marzenie!