Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/195

 — Mówił mi, że go do własnych tylko rąk miłości waszej zdać może — odezwał się Biały.
 Wiadomość o przybyciu Dudycza, która ochotę przerwała, nie w smak była marszałkowi. Twarz jego przybrała wyraz posępny i prawie gniewny.
 Chciał już odchodzić Biały, gdy się zwrócił ku niemu.
 — Mówiłeś z tym posłańcem? — spytał — nie przywiózł on jakiej wiadomości?
 — E! nic tam pewnie nowego nie ma — rzekł Biały — oprócz tego co nam wiadomo, że małżeństwo młodego pana postanowione, i że stara królowa się niem gryzie.
 — Hę! — krzyknął Kmita — ona się gryzie? powiedz lepiej, że zagryzie młodą tę owieczkę, gdy ją tylko szponami swemi dosiądz potrafi. Oh! dostać się w ręce Bonie...
 I rozśmiał się dziko.
 — Kumelski jej nie zrówna! — dodał spoglądając ku rozpartemu nieopodal wystrojonemu ulubieńcowi.
 Ten skromną przybrał postawę.
 Przymusowa cisza trwająca około stołu, gwałtowne to zamknięcie ust wszystkim, powiało jakimś chłodem po biesiadnikach i odbiło się nim na Kmicie, któremu ta przerwa dała się czuć dotkliwie.
 — Katby ją porwał tę starą babę — zawołał — z jej listem i posłańcem... nie daje mi