Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/202

dumnie i kwaśno. — Ja sam nie wiem jak długo to trwać może. Nie jesteście tu z woli własnej i nie rozporządzacie sobą.
 Zbladł Dudycz, z człowiekiem tym nawet się rozmówić było trudno. Zląkł się nieco, obawiał go więcej zniechęcić. Czekał już tylko odprawy.
 Kmita przeszedłszy się po izbie, klasnął w dłonie. Weszło pacholę.
 — Zawołać mi Białego — odezwał się marszałek.
 Nie mówił nic do Dudycza, a nawet nie patrzył na niego. Po małym przestanku wtoczył się na swych krzywych nogach Biały.
 Kmita wskazał mu Dudycza.
 — Jest to posłaniec królowej JMci, który tu ma oczekiwać na odpowiedź moją, a ta nierychło być może daną. Znasz go, jak powiada, weźże w opiekę. Proszę aby mu na niczem nic zbywało, rozumiesz?
 Masz z sobą ludzi? — zapytał.
 — Pięciu — rzekł z dumą Dudycz.
 Kmita ramionami ruszył.
 — Ludziom i jemu nie ma zbywać na niczem — mówił do Białego Kmita — ale bez mojej wiadomości nie ma się ztąd oddalać.
 Widzę — dodał — że mu się bardzo czekać nie chce.
 — Ale gdy w. miłość rozkazuje — przerwał Dudycz.