Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/028

czuł tak szczęśliwym jakby się na nowo na świat narodził, pobiegł naprzód szukać którego z dworzan dla rozpytania się co się tu działo.
 Nikt prawie mówić z nim nie chciał, tak wszyscy byli zajęci i roznamiętnieni tym wjazdem, w którym brać udział mieli.
 Stawił się więc do Bony z listem. Stara królowa nie przypuściła go do swego oblicza nawet, list kazała oddać na ręce swojego kanclerza, a Dudycza odprawiła z niczem.
 Od niej pośpieszył do Zamechskiej, która na widok jego ręce załamała.
 — Wróciłeś więc żyw! — zawołała.
 — Dzięki Bogu — rzekł Dudycz.
 — Patrzajże, daj pokój Włoszce, aby cię za drugim razem dalej jeszcze nie zesłano.
 Petrek chudego wąsa pokręcił.
 — Wybili ci ją z głowy? — zapytała Zamechska.
 — Nie — stanowczo odparł Dudycz.
 Ochmistrzyni się przeżegnała.
 — Trwasz przy swojem? — zawołała zdziwiona.
 Kiwnął głową Petrek.
 — Cóż myślisz?
 — To się okaże — rzekł po namyśle stary, przybierając oblicze zagadkowe — o jedno proszę miłość waszą, raczcie mi zachować łaskę swą.
 — Ja więcej w tę twoją niedorzeczną sprawę