Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/059

nieszczęśliwe, oczy wypłakujesz nadaremnie, gdy ci właśnie najpiękniejszą być potrzeba.
 Ale porzućże te łzy Aryadny, bo nie jesteś opuszczoną!
 Królowej starej będziesz teraz najpotrzebniejszą, na rękach cię nosić każe.
 — Przez cały dzień nie był u mnie! — wykrzyknęła Dżemma, ręce łamiąc — ostatniego dnia, gdy mogliśmy jeszcze być sami.
 Bianka słuchała z uśmieszkiem.
 — Bądź pewna, że go za to zobaczysz jutro, bo zatęskni za tobą... ale dziś on sobą nie władał.
 Zrzućże te suknie, połóż się, spocznij, abyś była piękną; my dwie musimy gdzieś sobie wyszukać miejsce, z któregobyśmy wszystko, wszystkich jak najdoskonalej widzieć mogły. Nieprawdaż? Stara królowa z zamku się nie ruszy krokiem, a my otrzymamy pozwolenie łatwo.
 — Ja nic widzieć nie chcę! — zawołała Dżemma — nic, nic!
 — Jakto! nawet twojego króla, gdy będzie śliczny taki paradował na koniu.
 — Przy jej kolebce — zawołała Włoszka.
 — A tak! i jej powinnaś być ciekawą, jak blada i strwożona jechać będzie na te królewskie gody, które dla niej staną się męczarnią królewską!
 Dżemma podniosła się.
 — Ostygnij i pomyśl — dodała Bianka. —