Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/107

Taką panią w domu posadzić byłoby się czem pochwalić.
 — Alem słyszał — przerwał kupiec — jakoby młody król się też do niej zalecał?
 Petrkowi nie czyniło najmniejszej przykrości przyznać się do tego. Rozśmiał się.
 — No to co? — spytał. — Młody król żeni się z piękną i młodą królową, będzie więc musiał Włoszkę pożegnać. Na to czekam i rachuję.
 Kupiec przyjął wyznanie z wyrazem współczucia.
 — Można wam będzie powinszować — odparł. — Uważałem ją wczoraj, przypatrywałem się pilno: piękna, młoda, pełna uroku, a król przecie o niej i o jej mężu pewnie będzie pamiętał.
 — To się rozumie — rzekł Dudycz, choć ja na to nie rachuję wiele. Stanie mnie na zaspokojenie wszystkich fantazyj jej, bylem się ręki dobił.
 — Sądzicie, że wam to teraz przyjdzie bez trudności? — zapytał Włoch niepomiernie ciekawy.
 Petrek dziwnie głową zaczął kręcić.
 — Ale, ale! — rzekł zwolna — nie tak to łatwo jak się zdaje... Włoszka wysoko patrzy, a co gorzej, starej królowej ona potrzebna, więc ją niełatwo puści.
 — Potrzebna? na co? — badał Weneta.