Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/116

zezwoli. Na przekorę ją przy sobie trzymać będzie.
 — Miał słuszność Włoch! — szepnął zadumany Dudycz.
 — Jaki? co? — spytała ochmistrzyni.
 — Jaki? — odparł Petrek — nie umiem wam odpowiedzieć. Tak sobie, porządny Włoch, kupiec, z którym się poznałem przypadkiem. Radził mi wprost ażebym Włoszkę porwał gwałtem... królby mi za to podziękował.
 Spojrzał na zdziwioną ochmistrzynię.
 — A wy, miłościwa pani, wy, ja sobie myślę, powinnibyście mi dopomódz do tego.
 Z załamanemi rękami Zamechska odskoczyła od niego.
 — Tobie się w głowie pomięszało? — krzyknęła — albo drwisz sobie ze mnie.
 Dudycz wygadawszy się nic do rzeczy, spuścił głowę jak winowajca.
 — Na prawdęby można myśleć, żeś ty z tej głupiej miłości oszalał — rzekła. — Nigdym nie przypuszczała nawet, ażebyś coś podobnego wymyślił.
 — Ja tego nie skomponowałem — przerwał Dudycz. — Jejmość miałaś słuszność, jabym takiej sprawy sam się nie domyślił, ale Włoch powiada, że u nich to rzecz pospolita.
 Ochmistrzyni wpatrywała się w niego z podziwieniem.