Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/117

 — W twoim wieku! w twoim wieku! — zamruczała — tak się zadurzyć w kobiecie, która na ciebie spojrzeć nie chce, niepojęta rzecz.
 Dudycz był dumny tem.
 — Mniej stary jestem niż się wydaję — rzekł — no i zobaczy miłość wasza, że na swojem postawię.
 — Teraz kiedy Włoszka starej królowej najpotrzebniejsza? — spytała Zamechska.
 — A staremu królowi największą zawadą? — dodał Petrek.
 — Ale cóż nasz dobry, stary król znaczy? — zaszeptała ochmistrzyni.
 Dudycz głową potrząsał.
 — Da się to widzieć — zamknął — da się to widzieć.
 To mówiąc wstał.
 — Łasce i względom waszej miłości się polecam — rzekł z ukłonem.
 — Abym ci do wykradzenia dopomagała! — szydersko zawołała Zamechska. — Nie takam głupia.
 Dudycz już szedł ku drzwiom, i zawrócił się jeszcze ku ochmistrzyni.
 — Jutro młoda królowa podarki przyjmować będzie — rzekł cicho. — Ciekawym co też Bona dla niej nagotowała. Wszak to nie musi być tajemnicą.
 — Mylisz się i w tem — odparła ochmi-