Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/144

ja spodziewam się być śmielszą, nie tak bić mi będzie serce!
 W miarę jak królowa mówiła, lice Hölzelinownej smutniało coraz, rozpłakana poczęła drobne, białe, zastygłe rączki dziecka swojego całować, położyła je na poduszki, okryła.
 — Zaśnijże teraz! — zawołała — spocznij, potem cię znowu zbudzą na te festyny męczeńskie, a ty i tak już wszystką wyczerpałaś siłę.
 Kätchen chwilę pomyślała.
 — Król młody — rzekła — postąpił sobie bardzo rozumnie. Kazał odpoczywać, nie rozpoczynał nawet rozmowy, aby cię nie męczyć, siedział na straży. Trzeba go słuchać.
 — On mnie kocha? nieprawdaż? — zawołała królowa — on mnie kocha tak jak ja jego?
 — Kocha, kocha, dziecko moje — potwierdziła piastunka — ale miłość się musi ośmielać i objawiać powoli, to prawo rycerskie! Daje ci czas, abyś się z nim oswoiła, przywykła, spoufaliła.
 Elżbieta słuchała. Znała tak dobrze starą swą ochmistrzynię, że ją zaczęła posądzać o trochę przesady, o chęć pocieszania tylko.
 — I miłość zawsze z początku jest tak zimna? — zapytała królowa.
 — Śpij moja królowo, śpij, nabierz sił, abyś jutro miała rumieńce — przerwała Kätchen. — Nie trwoż się, nie myśl o niczem, wszystko bę-