Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom II.djvu/191

Marsupina, ale było to posłuchanie czysto urzędowe, grzeczne, zimne, na którem nie mówiono o niczem. Dowiadywał się stary o zdrowie króla, o rodzinę, pytał o nowiny dworu cesarskiego, rozmawiał o rzeczach obojętnych.
 Nie dotknięto nic drażliwego, a Włoch po sobie nie okazał nawet jaką miał troskę na sercu.
 Gdy tegoż dnia wieczorem Bona rozgorączkowana wpadła do męża, domagając się bez ogródki wypędzenia Włocha, zowiąc go szpiegiem i zdrajcą — król Zygmunt przyjął to niechętnie, kwaśno i rzucił jej w oczy, że się ludziom okłamywać dawała.
 — Włoszysko jakieś pokorne, o złem nie myśli — rzekł — i co go masz zniechęcać, lepiej pozyskać się staraj dla Izabelli. Niech powróciwszy popiera jej sprawę u króla Ferdynanda.
 Napróżno usiłowała Bona króla nawrócić na swe obawy — Zygmunt słuchać nie chciał.
 Marsupin siedział uparcie i ani myślał się ruszać z Krakowa; wypędzić go nie było podobna, a pobyt ten do najwyższego stopnia gniewał i niecierpliwił królowę.
 Mówiła tylko o nim, nie myślała tylko o środkach pozbycia się.
 — On tu wszystkie kłamstwa i potwarze pozbiera i będą nam niemi wykalać oczy.
 Szpiegi nasadzone chodziły krok w krok za