Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/012

 Był to syn Justa Decyusza krakowianina, służący przy królu Ferdynandzie.
 Marsupin padł znużony na ławę.
 — Do wszystkich utrapień — rzekł — dodajcie to, żeśmy w Krakowie morem zagrożeni, że w każdej chwili śmierć może pochwycić za gardło.
 — Więc i dwór ztąd uchodzić powinien — rzekł Decyusz.
 — Stanie się to zapewne — odparł Marsupin.
 — Cóż natenczas z wami będzie? — spytał Boner Włocha.
 — Ze mną? Ja pociągnę za dworem — szepnął, czoło z potu ocierając Marsupin i westchnął ciężko.
 Decyusz się przysiadł do niego.
 — Mówcież mi, jak stoicie z Boną?
 — Ha! po włosku! na noże! — rozśmiał się Marsupin. — Robiłem com tylko mógł, aby ją przebłagać i w dobry sposób przyjść do jakiegoś porozumienia, napróżno.
 Prosiłem o posłuchanie naprzód, a to jak najpokorniej. Jednego dnia, stałem u drzwi napróżno, ochmistrz dworu przyszedł mi powiedzieć, że była zatrudnioną i przyjąć mnie nie może.
 Sądziła zapewne, że nie będę śmiał naprzykrzać się więcej, ale wróciłem nazajutrz.
 Ochmistrz mi przyszedł oznajmić znowu, że