Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/026

 Boner skinieniem głowy go witał.
 — Z zamku idziesz? — spytali.
 — Tak jest — zawołał głosem niespokojnym Dudycz. — Znowu podle zamku kilku ludzi zapowietrzonych zmarło. Strach wielki u nas. Ks. Samuel nalega, aby stary król jechał do Nowego miasta albo na Mazowsze, gdziekolwiek bądź, byle w miejsce bezpieczne. Rozumie się, że królowa Bona go samego nie puści.
 — A August? — zapytał Marsupin.
 Dudycz ruszył ramionami.
 — Nie wiem — rzekł — ale zdaje się, że jego prędzej jeszcze wyprawią.
 Bona chwyciła się moru, aby małżeństwo rozdzielić.
 Mowa o tem jest, aby król młody jechał sam na Litwę, a królestwo z młodą królową do Korczyna.
 Wszyscy milczeli chwilę, Marsupin się oburzył pierwszy.
 — Znowu coś nowego! — zawołał — królowa Elżbieta na to pozwolić nie powinna i oświadczyć, że z mężem pojedzie. Nie jest niewolnicą, jest małżonką... ma obowiązki.
 Nikt się nie odzywał przez długą chwilę. Marsupin się odwrócił do Bonera.
 — Gdyby podróż nie po myśli się składać miała — rzekł — pan Boner ma moc jej przeszkodzić.