Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/030

 Na zamek z trudnością wpuszczano, ale Boner klucz miał od furty każdego czasu.
 W izbie sypialnej króla postrzegł światło, równie jak w komnatach starej pani, około których na galeryach przemykały się kobiety i służba. Około króla starego już nikogo nie było z Rady, kapelan tylko, starych dworzan kilku i doktor Polak.
 Zygmunt zabierał się do spoczynku.
 Boner chcący się dowiedzieć coś, nikogo nie znalazł w pustych antykamerach nad drzemiącego na ławce, na kiju swym spartego Stańczyka, który gdy nie błaznował, do ascety i filozofa podobniejszym był niż do trefnisia.
 Podskarbi zbliżył się do niego.
 — Czołem! — rzekł.
 — Hę? — odparł stary. — Jeżeli wy mnie czołem, a czemże ja wam się pokłonię?
 Rozśmiał się Boner.
 — Co słychać u was? — spytał.
 — Zawsze jedno — począł trefniś — od lat wielu nic innego nie słyszę, jeno narzekanie.
 — Dziwicie się temu — rzekł Boner.
 — Dziwię się — zawołał Stańczyk — bo za głupca mam, kto gdy go słuchać nie chcą, jedno klekce zawsze i próżno gębę studzi.
 Boner popatrzał na zastygłego jakby, ze spuszczoną głową siedzącego starca.