Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/067

rzyszce zdawało się, że mogła począć odsłaniać tajemnicę.
 — Mam ci powiedzieć kto on jest, ten zakochany w tobie, którego miłość idzie tak daleko, że się gotów twojemu szczęściu poświęcić?
 Milczała Dżemma, ale milczenie to znaczyło: mów!
 Zawahała się Bianka nieco.
 — Człowiek jest — rzekła — bogaty bardzo, wcale niemłody, a niestety figurą i twarzą śmiech obudzający. Wielu mówi, że dobry ma być, nikt nie powiada, że złym być może. Czegoż można więcej wymagać od takiego słomianego męża?
 Myśli Dżemmy, w miarę jak mówiła Bianka, musiały biegać i szukać we dworze kogoś coby wizerunkowi odpowiadał, ale go znaleźć nie mogły.
 Poruszyła ramionami i jeden wyraz tylko z ust się jej wyrwał:
 — Bogaty?
 Bianka śmiała się.
 — A! tak! powiadają, że jest bardzo zamożnym — odezwała się — a najlepszym dowodem tego są podarki, za które nawet spojrzenia nie wymagał.
 Włoszka jeszcze błądziła gdzieś myślami, po łysinach starych dworaków, gdy towarzyszka jej uderzając w ręce, zawołała.
 — Piotr Dudycz! królewski dworzanin.