Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/077

stwie, ale mu niespełna dawał wiarę — przybiegł się czegoś dowiedzieć.
 Wyszli razem do alkierza.
 — Widzę z waszmości zajęcia, że chyba prawda iż żenisz się, i z żoną do majątku wraz jedziesz. Prawdali to?
 — Prawda — odparł Dudycz — ale co mam wam kłamać, kiedy to rychło na wierzch wynijdzie. Jadę z żoną do Wilna.
 Marsupin odskoczył od niego i spojrzał z pogardą.
 — Że się z kochanką króla żenisz — zawołał — to jeszcze mniejsza; znalazłoby się wielu coby ją wzięło, lecz żebyś ją potem królowi wiózł, toć nie do wiary!
 — A któż mówi, że ja ją wiozę królowi — odezwał się Dudycz. — Jedziemy, aby z jego łaski korzystać i pod opiekę się oddać. Na Litwie ziemi ma do rozdania dosyć.
 Włoch ruszył ramionami.
 — Ślepy jesteś jak kret — rzekł. — Królowa matka na to wesele dzwoni, za jej wiedzą jedziecie, jawna rzecz o co chodzi, aby król do żony nie tęsknił i z nią nie żył.
 Cóż wasza za powinność będzie — rozśmiał się szydersko Marsupin — na straży stać, gdy się J. K. Mość z waszą żoną zabawiać będzie.
 Dudyczowi twarz pobladła i poczerwieniała zaraz, zabełkotał coś niewyraźnego.