Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/128

 — Jesteśmy sami?
 — Najzupełniej.
 — Wy się słyszę jutro wybieracie w drogę? — rzekł Moncaccio.
 — Tak jest.
 — Jeżeli do Pragi, z Bogiem — mówił dalej przybyły — jeżeli za królową i królem, signor Giovanni, wam dobrze życzę, nie jedźcie.
 — Dlaczego?
 — Szkoda mi was — odparł Moncaccio.
 Marsupin się rozśmiał.
 — Strachem mnie nie wziąć — rzekł.
 Zmilczał gość patrząc na stół.
 — Wiem, że się nie boisz — rzekł po chwili — ale jechać nie życzę.
 Zawahał się chwilę.
 — Mam dla was obowiązek wdzięczności, ostrzegam — dodał — królowej naraziliście się śmiertelnie. Ona wam nie przebaczy, życie wasze zapłacone, zabiją was.
 Marsupin podparty na ręku dumał.
 — Słuchaj — dodał Moncaccio — ja wiem o wszystkiem. Zrobiliście co tylko było w mocy ludzkiej uczynić, więcej nie zdołacie nic. Życie więc dacie nadaremnie.
 — Ależ mój Moncaccio — odparł Marsupin — kto na moje nastawać będzie, ten swoje też narazić musi, nie wiadomo kto kogo zabije.
 — Ilu was będzie? — rzekł zimno Włoch.