Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/130

kowie — odezwał się — aż mnie odwołają a kogo innego wyślą.
 — Tak uczyń — wtrącił żywo Moncaccio — bo życie dasz daremnie. Nie uczynisz nic. Naraziłeś się tak, że gdybyś teraz królowej Izabelli synowi przyniósł koronę, a Bonie inwestytury na księztwa, jeszczeby ci nie przebaczyła.
 — A! nieszczęśliwa Elżbieta moja! — zawołał w uniesieniu Marsupin — dziecko niewinne w szponach takiej harpii... Co ją czeka!
 Moncaccio spuścił głowę, usta ścisnął, nie rzekł ani słowa pociechy.
 — Nie znacie — odezwał się po długim przestanku — królowej naszej. Nigdy dotąd nic się jej oprzeć nie zdołało. Panowała, panuje, rządzi, kupuje ludzi lub strachem ich łamie; na starość nie dopuści, aby jej dyktowano prawa.
 — Ale król stary chory jest i życie mu obiecują niedługie — rzekł Marsupin.
 — Będzie władała młodym.
 — Czary są, czary! — szepnął zabobonny Włoch — nic innego.
 Moncaccio uśmiechnął się tylko.
 — Gdyby niczem innem nie mogła, pewnie, że i czarówby się użyć nie zawahała — odezwał się. — Astrologowie patrzą dla niej w gwiazdy, aby chwilę pomyślną wyznaczyli, doktorowie przyprawują napoje, Brancaccio zbiera złoto, dla młodych i rozpustnych ma swe dziewczęta, sta-