Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom III.djvu/153

barwę inną; Włoszka zaręczała, że była pewną stosunków potajemnych króla z żoną.
 Wrażenie, jakie te smutne wieści sprawiły na Dżemmie, było niezmiernie gwałtowne, krzyki jej i łkania całą kamienicę rozbudziły, ukoić nie było podobna przywiedzioną do szaleństwa.
 Nad ranem już Dżemma poprzysięgała zemstę królowi i szukała środków jakiemiby ją na nim i na żonie jego wywrzeć mogła.
 Rachowała na Bonę, będąc pewną, że ona we własnym interesie sprawę jej poślubi.
 Sama niewiedząc co czynić, to się zrywała jechać, goniąc Bonę do Piotrkowa lub Warszawy, to namyśliwszy się potem, gońca wyprawić do niej.
 Ale kogo? List nie mógł wypowiedzieć wszystkiego. Dudycz, który jej przyszedł na myśl, nie był zdatny do sprawienia poselstwa, zaczęła prosić o to Bianki.
 Włoszka sama jedna obawiała się podróżować.
 Cały dzień następny strawiły na naradach, do których stara Włoszka też wezwaną została. Ale, ani ona, ani Bianka nie chciały się puścić w tę podróż i narazić na pierwszy wybuch gniewu starej królowej.
 Stanęło więc na tem, iż Dudycz z listem miał jechać.