Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 1 033.jpeg

sam téż na ławie przy nim zasiadł i dopiero teraz, wzrokiem powiódłszy dokoła, szukając znać gospodarza, trafił na młodego podróżnego, który stał, jako sobie pan, nic nie okazując ani trwogi ni poszanowania.
 Popatrzył nań stary i ostro go zagadnął.
 — A ty coś zacz?
 — Podróżny — rzekł młody dumnie.
 — Któżci to?
 — Wolny człek jako i wy, i tego samego pono rzemiosła — odezwał się zapytany.
 — Cóż, rycerz? czyj? pytał stary.
 — A swój, dzięki Bogu! rzekł dumnie młody z pół uśmiechem.
 — Przecież komuś służycie — mówił stary marszcząc się.
 — Tak jako i wy? A wy, komu? odparł młody.
 — Ja książęciu Władysławowi panu naszemu.
 — No — i ja téż innego pana nie znam.
 — A toć mi pyszny pan! śmiał się stary.
 — Czemubym nie miał być! mruknął ów.
 W czasie, gdy się tak jakoś ostro zagajała rozmowa głosami poruszonemi, mnich na młodego poglądał zuchwale, mierząc go oczyma groźnemi, wzrokiem niby staremu wtórując, gdy nie mógł mową. Młody i tych oczów wcale się nie zdawał obawiać.