Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 2 122.jpeg

 Agnieszka przytomna cofnęła się nie śmiejąc odzywać i mięszać do sprawy, książę który nawykłym był nic bez niéj nie czynić, zwrócił się i teraz ku niéj. Dała mu znak gniewny, aby się jéj nie pytał.
 Aż nadto już mówiono o jéj wpływie na męża, zdradzać się z nim nie chciała.
 Książę musiał stanowić sam, nie mając znikąd pomocy. Spojrzał po ziemianach, stali jakoś chmurni i nasępieni, czytał niemal z wejrzeń ich że za Petrka nań gniewni byli.
 — Otoczony jestem zdrajcami — odezwał się ręce rozpościerając szeroko — nikomu wiary dać nie mogę. Bronię siebie i praw moich. Roger z tym nikczemnym zdrajcą za jedno trzymał. —
 — Miłościwy książę, przebaczcie — przerwał Biskup, my Petrka za zdrajcę nie mamy. — Bogu rachunek z tego zdawać przyjdzie. Nie rad z obrotu rozmowy, książę wyzywająco popatrzał na ziemian, aż krewny Starosty Rogera, którego Leszkiem Wdałym zwano, odezwał się.
 — Przyszliśmy tu ręczyć za brata naszego Rogera i porękę za niego wszelaką dajemy.
 Wszyscy ręce zgodnie podnieśli. —
 — Dajemy! dajemy! zawołali.
 Biskup téż prawicę wyciągnął. —
 — Ja z wami!
 Ks. Władysław nie wiedząc co czyni, skinął na Dobka, który stał we drzwiach z tyłu.