Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 2 209.jpeg

psy książęce siedząc, stojąc, skomląc na rzucane im kości czekały.
 Ks. Władysław patrzał ogryzając kość sarnią ku grodowi, gdy kniaź Wsewołod siedzący przy nim ręką mu wskazał na wieżę za kościołem Ś. Mikołaja.
 Na wieży téj ciągle widać było kręcących się ludzi, których głowy oknami wyglądały, ale ich tam żaden pocisk nie mógł dosięgnąć. W chwili téj właśnie kilku ludzi stanęło na murze u samego wieży wierzchołka i podnieśli do góry ogromną tarczę czerwoną, jakby świeżo we krwi zbroczoną.
 Znak to był jakiś. Kniaź Wsewołod potrącił Władysława, ukazał mu godło krwawe i zapytał.
 — Co to jest?
 Władysław popatrzał chłodno i głową strząsnął.
 — Co ma być? Widzą, że nieżarty, dają nam znak, że się chcą poddawać.
 Wtém tarcza znikła za murem. Oczy wszystkich na wieżę były zwrócone.
 Zwolna tarcza czerwona poczęła się raz drugi podnosić ku górze i zawisła w powietrzu długo.
 Kniaź Wsewołod zapytał znowu.
 — Patrzajcie no, bracie miły, tarcza się wychyla raz wtóry?
 — Proszą o łaskę i rękawicę — odparł uśmiechając się książę — ale rękawicy dać nie mogę.