Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 1 123.jpeg

 — Dostałem się na ten dwór wypadkiem... słyszałeś pan o mnie pewnie.. Trafiło mi się nieszcześciem łamać podkowy, giąć puhary i ścinać koniom łby na wzór N. Pana... kazano mi za to wisiéć przy dworze.
 — Już wiém, wiém; przypominam — rozśmiał się Fröhlich — nie zazdroszczę ci, kochany panie: jakże?
 — Zaklika...
 — Kochany panie „Unglücku“ — kończył Fröhlich... — Ale któż był tak... prostodusznym, by ci mógł radzić mierzyć się z królem... Trzeba być bardzo... domyśl się, by sobie tak smutną obrać rolę.
 — Od czasu jak wiszę u dworu... życie mi obrzydło... ludzie mnie omijają, przyjaciela nie mam, opieki... nikogo...
 — A wiesz że i za opiekuna i za przyjaciela mnie chciéć wybrać, to równie szczęśliwa myśl, jak łamać podkowy! Człowiecze, gdybym mógł łamać kowadła... nie skruszyłbym słomy ze strachu abym nie obudził zazdrości: pięknie się wykierowałeś..
 — Stało się — rzekł Zaklika — niemam tu nikogo.
 — I jesteś w dodatku Polakiem, gdy tu teraz imienia Polaka wymówić się nie godzi... Nie chciałbym być w twéj skórze..
 — Właśnie że mi w niéj niewygodnie, myślałem że choć Fröhlich się nademną ulituje...
 Stary trefniś wielkie wytrzészczył oczy, twarz jego pomarszczona stała się nagle poważną i smutną, założył ręce na piersiach... potém przystąpił do Zakliki, wziął go za rękę i począł ma puls macać... jakby był doktorem...
 — Boję się, kochany Unglücku, czy ci się w głowie nie pomieszało... — rzekł cicho.
 — Byćby to mogło! — uśmiechając się odezwał Zaklika...
 Fröhlichowi twarz się znowu wyjaśniła jakby z nałogu...
 — O cóż ci idzie? — spytał.
 — O to aby mnie ze służby dworskiéj N. Pan uwolnić raczył...
 — O to najłatwiéj — rzekł Fröhlich pocichu — zrób głupstwo jakie, postawią rusztowanie na Nowym Rynku i będziesz dyndał. Jest to sposób krótki, łatwy i skuteczny...
 — Na to jeszcze czas — odparł Zaklika...
 — Cóż myślisz robić gdy cię uwolnią? powleczesz się do swego kraju z niedźwiedziami borykać?