Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 1 185.jpeg

 — Kto ty jesteś stara? — spytała w końcu Cosel — żal mi twych siwych włosów sponiewieranych w pyle i nędzy twéj; powiédz dlaczego jesteś tak biédna? jak...?
 Mlawa potrzęsła głową.
 — Ja nie jestem biédna — odezwała się dumnym głosem — ja w sobie noszę jasnych lat pamiątkę, ja tu jeszcze jestem czém był mój ród dawniéj: królową...
 — Ty? królową? — rozśmiała się Cosel...
 — Tak! mogłam być nią, bo krew królów téj ziemi starych płynie we mnie, tak jak ty... choć dziś królową jesteś, możesz być jutro nędznicą mnie podobną... Na świecie wszystko możliwe...
 — Jakich królów, jakiéj ziemi? — poczęła zadumana Cosel — ty?
 Stara podniosła rękę i wskazała kraj dokoła.
 — Wszystko to było nasze... wszystko, pókiście wy nie przyśli i ziemi nie skuli, a nas nie wybili jak dzikiego zwierza. Bo myśmy byli dobrzy i szliśmy z chlebem, solą i pieśnią, a wyście szli z żelazem, żagwią i śmiechem... I siedliście i rozmnożyło się plemie Niemców i wyparło nas z ojcowizny... To ziemia moja! — powtórzyła zadumana — i choć tu żyć nie mogę, ja umrzéć tu muszę... Ztąd dusza do swoich znajdzie drogę...
 — Umiesz wróżyć? — spytała Cosel po chwili, jakby gorączkową ciekawością zdjęta...
 — Jak komu? jak kiedy? — obojętnie rzekła Mlawa.
 — A mnie?
 Stara popatrzała na nią długo i z politowaniem.
 — Poco ci wróżba? — spytała — kto doszedł tak wysoko, ten tylko spaść może: nie pytaj...
 Cosel pobladła, ale uśmiechem chciała okazać męztwo, choć się jéj wargi trzęsły a łzy nabiegały do oczów...
 — Cóż mi powiesz? ja się niczego nie boję — rzekła. — Umiém szczęściu patrzéć w oczy jak w słońce, potrafię spojrzeć w ciemności...
 — A gdyby noc była długą... długą...?
 — Nie będzie wieczną? — odparła Cosel...
 — Któż wié? kto wié? — szeptała Mlawa i wyciągnęła dłoń.