Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 1 238.jpeg

wagę wielką w sprawach kraju, ale tam gdzie szło o kobiéty i rozrywki, Vitzthum przodował, król bez niego nie robił nic. Byli z sobą poufali: bez pomocy jego obejść się nie było można.
 Generał przystąpił wprost do rzeczy.
 — Cosel nam wszystkim dokuczyła, król nawet jest nią znużony: trzeba mu dać inną.
 — Jak się wam podoba — odezwał się Vitzthum z ukłonem — wiecie że ja się do tego nie mięszam, ani mu narzucam jego ulubienic, ani go od nich odstręczam. Nie lubię palca kłaść między drzwi: dajcie mi pokój!
 — A! to być nie może, wy musicie być z nami! — zawołał Flemming.
 Nadchodząca Przebendowska usilnie téż nalegać zaczęła na Vitzthuma.
 Nic nie pomogło.
 — To nie moja rola, — odparł stanowczo — nie przeszkadzam, ale pomagać nie będę, mówię to stanowczo. Nie mogę wyjść z mojego obyczaju, nie mięszałem się nigdy do intryg, a dziś do nich jestem za stary.
 — Jesteś przyjacielem Cosel — dodała Przebendowska.
 — Ani przyjacielem jéj ani wrogiem — śmiejąc się rzekł Vitzthum — jestem neutralnym i chcę nim pozostać.
 Próżno Flemming zabiegał, pochlebiał, ośmielał: Vitzthum pozostał nie wzruszonym i odszedł nie pokonanym.
 Podskarbina znajdowała że się i bez niego obejść potrafi.
 Nazajutrz u dworu zbliżyła się do króla, który ją dosyć lubił.
 Miała twarz wesołą i figlarną.
 — N. Panie, koléj podobno na Polskę?
 — Jakto? kochana podskarbino?
 — Po Lubomirskiéj Cosel... po Cosel trzeba wybrać kogoś w Warszawie.
 — Ale ja hrabinie Annie chcę zostać wiernym.
 — W Dreźnie — odpowiedziała podskarbina — ale w Warszawie i gdy jéj nie ma!
 Król się uśmiechnął.