Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 022.jpeg

 Sederyn milczał.
 — Dziś już zapóźno narzekać na to co się stało — rzekł po chwili.
 — Król zrażony, zniechęcony — dodał Villequier — boję się o jego zdrowie. Miron powiada, że nie wyżyje ani w tym klimacie, w tej atmosferze, ani między temi ludźmi. Władzy niema żadnej. Senatorowie burczą, szlachta się odgraża, nie szanują go.
 — Wiesz pan — odezwał się Sederyn zimno — że jest francuskie przysłowie: wino utoczone, trzeba go wypić.
 Francuzi uśmiechając się spojrzeli po sobie.
 — Wątpię żebyśmy je wysączyli do końca — wolimy resztę wam zostawić — rzekł Villequier. — Dla was, panie Sederyn — dodał — nie będę czynił z tego tajemnicy. My tu nie wytrzymamy.
 — Na dobitkę — przerwał Jourdain — senatorowie niektórzy chcą jeszcze uprzyjemnić życie królowi dając mu starą babę za żonę.
 Ale... ba! tego już za wiele.
 Śmiali się oba, Sederyn spojrzał z ukosa.
 — A po cóż się zobowiązał? — spytał.
 — Co znaczy takie zobowiązanie? — gwałtownie zawołał Villequier.
 Jest to wprost, rzecz poczwarna, niemożliwa.