Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 082.jpeg

 Nie mogła dokończyć. Talwosz słuchał z politowaniem.
 — Nie powiem nikomu nic — odparł — na coby się to przydało? Francuzów i tak nienawidzą wszyscy, ale jakże wy, wy z rozumem waszym mogliście dać się tak uwieść nikczemnie, tak upaść?
 — Człowiek niezawsze rozum ma — rzekła po chwili. — Nie pytaj.
 — Jakaż przyszłość? — spytał Litwin.
 Dosia poruszyła ramionami.
 — Żadnej, ja nie myślę już o niej.
 Zamilkli; Litwin ani jej porzucić nie mógł, ani tak rozmowy skończyć.
 — Wszystko to dla mnie zagadka i tajemnica — dodał po chwili. — Niech choć wiem dla kogo poświęciliście tak wszystko?
 Dosia podniosła oczy i długo na niego patrzała.
 — Na co ci się to wiedzieć zdało — odparła. — Wart czy nie wart, była godzina, żem go sądziła godnym tego. Może dziś myślę inaczej — westchnęła — ale dziś...
 Powtórzyła rozpaczliwym niemal głosem: — Zapóźno! zapóźno!
 Talwosz nie odchodził jeszcze.
 — Panno Doroto — rzekł — słówko, Francuzi się u nas nie osiedzą, o samym królu nawet nie wiem czy my z nim a on z nami wy-