Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 103.jpeg

 Starej ochmistrzyni ręce opadły załamane, łzy miała na oczach.
 W chwili, gdy się już mówić zabierała, odwagi jej zabrakło.
 Anna wstała z krzesła, poruszona trochę, bo ta nieśmiałość Żalińskiej dowodziła, iż coś nadzwyczaj ważnego zajść musiało. Nie zwykła ona była cofać się przed lada czem.
 — Żalińsiu moja! mów. Cóż to tam takiego?
 Ochmistrzyni potrząsała tylko głową.
 — A! nieszczęśliwa ty moja sieroto — zawołała — której przeznaczeniem karmić zdradę i niewdzięczników chować na własny srom i zgubę.
 — Mówże! zaklinam cię — przerwała już naprawdę zaniepokojona królewna.
 Żalińska się obejrzała dokoła, westchnęła i zbliżywszy się do Anny, półgłosem rzuciła jej w ucho.
 — Jak mnie żywą widzicie, jak chcę mojego zbawienia... tak... oto przed godziną, tu, w Krakowie, przebraną za mężczyznę widziałam tę niepoczciwą Dosię, którą my sądziliśmy już u stryja na Podolu...
 Ją Francuzi zbałamucili i wykradli, tak jak przedtem Zajączkowską.
 Oburzyła się królewna.
 — Żalińska! Śni ci się! To być nie może...