Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 105.jpeg

 Któryś z nich jej głowę zawrócił.
 Ochmistrzyni coraz się mocniej unosić zaczęła.
 — Nieszczęśliwy to dzień i godzina, gdy ci Francuzi do nas zawitali, kłamcy, rozpustnicy, kuglarze.
 Ja zawsze przeczuwałam, że oni nam nic z sobą dobrego nie przyniosą.
 — Zmiłuj się, król, król jest tak szlachetny, dobry — poczęła Anna.
 Żalińska się cofnęła na krok i zamachnęła rękami.
 — Nie gniewajcie się, królewno — rzekła — jam stara sługa. Tyle on wart co oni wszyscy... przekonasz się o tem.
 Anna odwróciła się nic nie odpowiadając.
 — Jeśli się to sprawdzi — rzekła — wprost zaniosę skargę do króla, zobaczysz, że mi sprawiedliwość wymierzy.
 Tymczasem — dodała uspokajając Żalińską — chociaż radabym wierzyć, że cię oczy nie omyliły, Żalińska moja, pozwól abym sprawdziła to coś mi przyniosła.
 — Jak? — przerwała ochmistrzyni ze zwykłą sobie śmiałością. — Tom ciekawa?
 Królewna pomyślała trochę.
 — Wspomniałaś tego poczciwego Talwosza — rzekła. — Wiesz jak on w niej był rozmiłowany. Gdyby nas wszystkich oszukała, jegoby