Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 145.jpeg

że nawet na mniszkę wydaje się za ponurą, cóż dopiero za żonę dla... dla...
 Pibrak przerwał.
 — A! to małżeństwo łatwobyśmy potrafili tak odkładać, ażby się nareście samo zerwało.
 — Oprócz tego — zawołał król z przekąsem — mój Guy, nie znajdujesz, iż jest tysiąc innych trujących mi życie okoliczności, dla których ja tu pozostać nie mogę?
 Pomóżcie mi, abym się mógł ztąd wyrwać; jak najcięższa niewola cięży mi to moje królestwo.
 Bellièvre stał nieco na uboczu słuchając, trzej doradzcy zbliżyli się do króla wyprzedzając się z zapewnieniami, iż na wszystko co każe są gotowi.
 — Najjaśniejszy panie — zawołał Villequier. — Z tego co nam mówił Pibrak wnosić można, iż na pozwolenie czekać byłoby niedorzecznością.
 Potrzeba o nie prosić, aby czas zyskać i czujność ich uśpić, ale my musimy gotować się do... nazwijcie to jak chcecie, chociażby ucieczką.
 Ja i Souvray bierzemy to na siebie. Chwili niema do stracenia.
 Z wyrazu twarzy Henryka widać było, iż oświadczenie to przyjmował wdzięcznie.
 — Myśl nie jest zła — rzekł — Pibrak niech gorliwie pracuje nad wyrobieniem mi u panów senatorów łaskawego zezwolenia na rozporządza-