Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 184.jpeg

gu — w mieście popłoch i żal okrutny. Wszyscy twierdzą, że chcesz nas porzucić i odjechać potajemnie.
 Trwoga niezmierna.
 Król wstał od stołu posępny i z wyrzutem się zbliżył do podkomorzego.
 — Mój hrabio — odezwał się poważnie — ludzie rozsądni jak wy nie mogą temu dawać wiary. Wiecie co rada senatorów postanowiła. Co się tyczy głupiego tłumu gawiedzi, która nie wie co plecie, dajcie jej pokój. Nie dbam o plotki, a idzie mi o dobre imię.
 Tęczyński zdawał się uspokojonym i podziękował królowi.
 — Bądź co bądź — rzekł — ponieważ pogłoski się szerzą a umysły burzą, muszę iść upewnić i zabezpieczyć lękliwych.
 — Idź, mój hrabio — rzekł król — powiedz żeś się widział ze mną i co słyszałeś odemnie.
 Po wyjściu hrabiego nadszedł Villequier i Souvray, oba dosyć niespokojni, potwierdzając to co mówił hrabia.
 W chwilę potem przyłączył się do nich Larchant z oznajmieniem, że około wrót i bram stawiano wszędzie straże.
 Król spojrzał na niego.
 — Niemniej — rzekł stanowczo — com postanowił, spełnić się musi.
 Larchant skłonił głowę w milczeniu.