Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 135.jpeg

naglić, prosić i po rękach całować zaczęła, że w końcu milczące przyzwolenie otrzymała.
 Godzina już była późna, gdy wybiegłszy z sypialni, śmiała dziewczyna posłała po Talwosza, którego zawsze wiedziała gdzie szukać miała.
 Litwin, chociaż dotknięty tem, iż się Dosia nadto Francuzami zajmowała i dozwalała im stroić zaloty, przybiegł natychmiast.
 Dziewczę odezwało się tonem rozkazującym, nim miał czas otworzyć usta.
 — Patrz wpan, abyś mi na jutro dodnia ułatwił wszystko. Przebiorę się po męzku i muszę od rana widzieć wszystko, abym królewnie doniosła, jak się odbyło.
 — Po męzku! — wykrzyknął Talwosz. — Ależ noc nadchodzi! sukni nie mamy, przygotowanego nic, a o tem nie myśli panna Dorota, że ją choćby z pięknego lica wszyscy poznają.
 — To moja rzecz! — odparła Zagłobianka dumnie — czyń wpan co do niego należy, albo chcesz, abym się zwróciła ku komu innemu?
 Talwosz się rzucił.
 — Zrobię przez noc co będzie można — rzekł — lecz mało powiedzieć: przebiorę się po męzku. Musicie sobie strój wybrać i oznaczyć.
 Dosia krótko się namyślała.
 — Włoski strój mnie przysposóbcie — rzekła.