Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 171.jpeg

nie było można, tak siebie pewna szła, nie zważając na nic.
 Napróżno chciał sobie tłómaczyć Talwosz jej powolność dla króla tem, że dla Anny u niego pożyteczną być zamierzała. W oczach jej, w wyrazie twarzy czytał jakiś poczynający się szał, jakąś zapowiedź zapomnienia się i rzucenia w przepaście.
 Od Francuzów łatwo się było dopytać, jakie życie i obyczaje panowały we Francyi, sami się oni z tem zdradzali. Talwosz wiedział, że kobiety były płoche, a mężczyźni w stosunkach z niemi zuchwali.
 Drżał z obawy o Dosię.
 Jak tylko mógł później zbliżyć się do niej, nie strzymał tego, co mu serce przepełniało.
 — Panno Doroto — rzekł — winszować czy boleć, nie wiem, ale król widocznie za wami goni. Jemu się nie dziwuję, ale dla was...
 Odwróciła się gniewna.
 — Cóż dla mnie? — odparła szydersko. — Sądzicie, że zaszkodzić mi to może nawet, gdy kto spojrzy na mnie?
 — Jest taki wzrok co zabija, powiadają — odezwał się Talwosz — to wzrok bazyliszka, ale jest i taki co plami.
 Oburzona zmarszczyła się dziewczyna.
 — Wstąp wpan do klasztoru, abyś miał prawo na weselach prawić kazania! — rzekła śmie-