Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 162.jpeg

wicę praw swych nie pozbyli. Jest ich dosyć co sięgną po koronę naszą.
 — Cesarz pierwszy — podszepnął Górnicki.
 — Cesarz? — zamruczał król — przez nich my straciliśmy Czechy i Węgrów, oba kraje Jagiellonom należały. Ojciec dał się im uwikłać i wydrzeć je sobie.
 Cesarz uczynił mnie bezpotomnym, cesarz zakuje was w niewolę!
 Podniósł rękę, która opadła ciężko na posłanie.
 — Litwa za carem ze strachu. Tyran jest. Katarzyna truchlała, by mu jej nie wydano; nie oddawajcie mu Anny, biednej Anny. Zabije ją.
 Nie śmiał Górnicki wspomnieć o Francuzie, ale król sam szepnął.
 — Francuskiego króla brat się swata, obcy nam, daleki, młody. Polska niczem dla niego, on na nic dla was.
 I dodał po namyśle.
 — Pruski książe? któż wie? Zechcecie go?
 Starosta słuchał z natężoną uwagą, lecz te myśli przesuwające się z kolei rozmarzonemu po głowie, zdały mu się go dręczyć nadto; przerwał uspokajając.
 — Miłościwy panie, Bóg miłosierny. Jeśli osierocić zechce, opiekować się będzie! Pocóż trapić się zawcześnie.
 — Tak! przeznaczenia są nieuniknione, ko-