Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.I.djvu/035

żony, gładził się po głowie, usta ściągał, nie ogarniał go strach żaden przed tą głośną potęgą.
 — Daremno was do mnie gnano — odparł wojewoda — bom ja moją powinność znał i bez tego...
 Co ma być w swoim czasie przyjdzie...
 — Spocznijcież u mnie — dodał. — A kto wam wskazał że mnie w Pomorzanach najdziecie?
 — Byłem ci w Poznaniu na zamku — odparł ziemianin — ztamtąd mnie za wami wyprawiono.
 Wojewoda nie rzekł nic.
 Namyślił się nieco i wskazał na ławę przybyłemu, aby siadł, sam też nieco opodal się usadowił.
 — Jak was zowią? — zapytał.
 — Florjan Szary jestem, z Surdęgi nad Pilicą — rzekł głosem spokojnym przybyły.
 — A zawołanie wasze?
 — Różnie nas wołają, a no i Koźlarogi — odparł Florjan. Ziemianieśmy w Sieradzczyźnie tak starzy jak ona...
 — Sami téż na wojnę idziecie? — szło daléj pytanie.
 — Idę — mówił Szary — syna dorosłego niemam jeszcze, a ojciec stary już i na konia nie siędzie. Rad nie rad ludzi prowadzić muszę.
 — Jak to, nie rad! ziemianin a rycerz zawsze wojnie rad być musi — rzekł wojewoda.
 — I ja téż — mówił z flegmą Szary — ale