Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.I.djvu/039

bo choć nasz lud mężny, ale tej chytrości i rozumu co oni nie ma. Oni w sto włóczni na naszych tysiąc idą.
 Milczeli słuchający.
 — Nie dla tegoż serce mamy tracić? odezwał się Szary. Mądrzy oni ale i król pan nasz rozumny jest i wie jako z niemi poczynać, a Bóg łaskaw. Sprawa nasza dobra, swojej ziemi bronimy, oni cudzą rozdrapują.
 Popił miodem Szary, obejrzał się, powoli z ławy wstał, kubek postawił, i skłonił się ku drzwiom zmierzając.
 — Jaką mam odpowiedź zanieść panu Hebdzie? spytał od progu.
 — Spieszno wam! wtrącił Wincz.
 — Jutro muszę być w drodze, rzekł Szary... Spoczywać nie czas.
 Wojewoda postał trochę, dumając.
 — Jedźcie z Bogiem — odezwał się, a wojewodzie powiedzcie, że ja co mi powinność moja każe, uczynię. Znajdą mnie gdzie potrzeba.
 Tak dwuznacznie odprawiwszy poselstwo, kiwnął głową wojewoda, ręką dał znak. Szary się trochę pokłonił i wysunął z izby.
 Czas był do snu już dawno, Dobek też przeciągnął się, ziewnął i obejrzał za posłaniem.
 — Mnie jeszcze sen nie bierze — rzekł rozstając się z nim wojewoda, a jutro pomówiemy z sobą,