Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.I.djvu/052

nemi słowy tylko się ze mną o tem rozgadał, wciąż powtarzając jedno. — Sam z wojewodą o tem muszę się układać.
 Chce abyście do niego przybyli.
 — Mówiliście mu warunki moje! pytał Wincz.
 — Juściż to było najpierwszem — rzekł Petrek, iż chcecie i domagacie się aby waszego kraju nie napastowali i nie niszczyli, a uważali go jako sprzymierzony. Na to mi rzekł kwaśno mistrz, iż do arcybiskupa Gnieznieńskiego żal ma i na nim się mścić musi, ani mu może darować, choć na tej ziemi siedzi.
 Nachmurzył się wojewoda.
 — Ciągną już! gdzie są! zawołał...
 — Myślę że koło Torunia się zbiorą wszyscy, i mistrza tam też zastaniecie, ale prędko potrzeba iść, aby was wyprzedzając nie rozlali się na Wielką Polskę...
 Wojewoda na ławę przysiadłszy zadumał się.
 — Pojedziecie ze mną — rzekł po namyśle.
 — Rozumie się że nie odstąpię was — prędko dorzucił Petrek. Nie pochlebiając sobie, trudno by też było bezemnie który wszystkie drogi i przesmyki znam i rozmówić się z niemi umiem, — dostać się z całą głową do Krzyżaków.
 Wojewoda wstał, popatrzył na podłogę, podumał.
 — Cicho — rzekł — cicho — zapowiedzą się łowy na jutro, pojedziemy w lasy, wy ze mną,