Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Jelita t.I.djvu/087

Kto z torbami chadza domu niema i wszędzie mu dom byle łom!
 Westchnął.
 Florjan z kalety dobył pieniążka i rzucił mu go na tę dłoń białą. Nie ruszał się żebrak, nie jechał Szary.
 — Rozpowiedźcież no mi dokąd ja zajadę tym gościńcem? — począł.
 — A toć droga wojewodzińska, co ją wyjeździł pan Wincz, ludzie prawią — zamruczał dziad. — Jam tam nie świadom.
 Panisko też nie tuteczny — mówił, — pewnie od wojewody po sprawie posłany, bo on słyszę w Pomorzanach?..
 Szary zmilczał rozmyślając, i nie odpowiadając, wolał sam rzucić pytanie.
 — Po świecie co tam słychać?..
 — Co? Jak nie mór, to głód, jak nie głód, to wojna, — prawił żebrak — a teraz coś ludzie bardzo na wojnę prawią! Nie daj Boże...
 Jak się pierwsze sioła zapalą, pójdą wszyscy w lasy...
 Krakają już krucy, krakają aż wykrakają...
 W końcu z nienacka rzucił znowu dziad ciekawy.
 — Panko nie do Poznania...
 Florjan gniewnie ręką zamachnął.
 — Gdzie zaś!